Voor jou, van ons

In de wereld van persoonlijke ontwikkeling is het boek 'De fontein' van Els van Steijn inmiddels een begrip. Het heeft velen geraakt met een heldere uitleg over familiesystemen en de plek die ieder mens daarin inneemt. Een fontein is een beeldende metafoor die velen aanspreekt. Wie het boek leest, voelt vaak intuïtief: ‘Dit klopt. Hier lees ik iets wat ik herken.’ En regelmatig volgt daarop een daadkrachtige reactie: 'Ik heb tijdens het lezen mijn ouders op hun plek gezet, hoor.' Het betreffende familiesysteem is daarmee mentaal 'even' geordend en men denkt daarmee dus een eigen plek ingenomen te hebben. 

Systemisch werk en familieopstellingen winnen snel aan bekendheid binnen persoonlijke ontwikkeling en coaching. Maar wat houdt deze methode precies in? En waarom kiezen zoveel mensen voor deze vorm van innerlijk werk?

De onzichtbare erfenis

Thema: Lente – een nieuw begin

Een paar weken geleden hebben wij een mooie opstelling mogen begeleiden, waarbij een vriendelijke vrouw van begin dertig, laten we haar Sanne noemen, met de vraag kwam waarom ze zo moeilijk echt contact kon maken. Hoewel ze zichzelf sociaal en benaderbaar vond, merkte ze dat relaties vaak oppervlakkig bleven of na verloop van tijd verwaterden. Ze verlangde naar diepere verbinding, maar op de een of andere manier lukte het haar niet echt te verbinden met anderen.

Vaak zoeken we de oorzaak van onrust buiten onszelf. Misschien loopt er iets niet zoals gepland, gedragen mensen in je omgeving zich onverwachts, of voel je dat dingen je simpelweg "overkomen." Het klopt: het leven daagt ons continu uit en brengt verrassingen met zich mee. Maar het goede nieuws is dat jij meer invloed hebt dan je misschien denkt. Jij hebt namelijk een sleutel in handen – de kracht om te bepalen hoe je op deze uitdagingen reageert.

We zitten middenin de tijd van bergen gourmetpannetjes en de foute kersttruien. Voor sommigen van ons is het een tijd om van te genieten en voor anderen een tijd waarin de wens om een maand in winterslaap gaan heel groot is. De feestdagen toveren vaak een emotioneel vergrootglas tevoorschijn dat alles uitvergroot. En vooral rouw en verlies lijken tijdens de feestdagen harder binnen te komen dan een onverwachte sneeuwbal in je gezicht.

Ah, die feestdagen. De geur van dennennaalden, dampende glühwein en... ongemakkelijke stiltes aan de eettafel. Je kent het wel: dat moment waarop tante Karin net iets te lang over je ‘vrijgezellenstatus’ begint, terwijl je neefje Duuk inmiddels zijn derde portie aardappelkroketten op zijn bord heeft gedropt, terwijl jij nog niets op hebt. Gezellig, toch?Kerst: wanneer gezelligheid een vak is (en niet iedereen geslaagd is)Waarom voelt kerst soms als een verplicht nummer in plaats van een warm, verbindend samenzijn? Het antwoord ligt vaak niet in die te gare spruiten of kalkoen, maar in de onderstroom. In de onzichtbare familiepatronen die onder de oppervlakte borrelen en in deze tijd van het jaar maar al te graag uitvergroot naar boven komen.

Traditioneel gezienDe adventstijd is een periode van voorbereiding en verwachting, waarin christenen zich voorbereiden op het kerstfeest, de geboorte van Jezus Christus. Het woord "advent" komt van het Latijnse adventus, wat "komst" betekent. Traditioneel begint advent op de vierde zondag voor Kerstmis en duurt het tot kerstavond. Deze periode markeert het begin van het kerkelijke jaar en biedt een moment van bezinning, hoop, en verwachting.

In jouw leven is er ongetwijfeld een moment geweest dat je wist dat er iets moest veranderen, dat er iets 'anders' moest omdat het zo niet langer kon. Of het nu gaat om je voeding, (slaap)ritme, vriendschappen of werk – soms weet je dat het anders moet. Daar heb je goed over nagedacht, je hebt bewust stappen gezet om iets aan te passen en voor een bepaalde tijd lukte het ook echt om iets te veranderen. En toch is het in de loop van de tijd verwaterd en is het oude gedrag er weer ingeslopen en lijkt het alsof verandering simpelweg niet mogelijk is.

Hoe wil jij op je leven terugkijken aan het einde van dit leven?

Persoonlijke ontwikkeling is een essentieel onderdeel van ons leven. Het stelt ons in staat om ons potentieel te verkennen, onze vaardigheden te verbeteren en ons welzijn te vergroten. Tot zover kon je het vermoedelijk zelf wel bedenken, maar wat vaak minder bekend is, is dat onze persoonlijke groei diep verweven is met onze familiegeschiedenis. De verhalen, waarden en ervaringen van onze voorouders hebben invloed op wie we zijn, onze overtuigingen en onze gedragingen. Het begrijpen van deze invloed is cruciaal voor een authentiek leven en een krachtige vorm van persoonlijke ontwikkeling.

De invloed van het innerlijk kind op jouw (on)gelukHerken je dat? Zo’n innerlijk stemmetje dat je wijs maakt dat je ‘niet goed genoeg bent’, ‘harder je best moet doen’ en ‘geen fouten mag maken’? Het zou zomaar kunnen zijn dat het een innerlijk kindsdeel is dat gehoord wil worden…

Eerder deze maand was het 23 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ze werd 46 jaar. Wanneer één van je ouders sterft, verandert er voorgoed iets. Ineens heb je geen vader of moeder meer en ziet de wereld er voor jou anders uit. Dingen worden nooit meer helemaal hetzelfde. Je rouwt om wat er geweest is en om wat er nooit meer zal zijn. Verlies hoort onlosmakelijk bij het leven. Iedereen krijgt er vroeg of laat mee te maken. Het enige waar je invloed op hebt, is hoe je er zelf naar kijkt en hoe je het verlies, en ook degene die je kwijt bent geraakt, een plek geeft.

In één van de familieopstellingen die wij recent mochten begeleiden, kwam een ingetogen man van begin veertig met de wens om zijn boosheid wat meer te kunnen uiten. Het bleek namelijk dat hij zijn boosheid zo ver weg stopte dat hij het zelf niet meer voelde, omdat het toelaten van deze emotie voor hem te beangstigend was. Hij merkte dat het hem belemmerde om echt contact met anderen te maken, zijn buitenkant kwam niet overeen met zijn binnenkant, en daar wilde hij graag verandering in.

Stel, je bent niet bang om te falen en gaat het gewoon proberen… Wat zou dit je op kunnen leveren?

Angst is de belangrijkste oorzaak dat we niet doen wat we ten diepste willen. We zijn bang om niet goed genoeg te zijn, om alleen achter te blijven en/of we vrezen het onbekende…

Vaak heb ik me in mijn leven aangepast. Aangepast aan hoe ik dacht dat ik moest zijn, aan wat ik dacht dat ik moest doen om aan de verwachtingen van vooral anderen te voldoen. Ik deed keihard mijn best en voelde me regelmatig doodongelukkig, want ik ging compleet voorbij aan waar ik zelf blij van werd, waar ik energie van kreeg en wat ik echt wilde. Ik ging onderuit, krabbelde weer op en bleef vechten. Pas toen ik steeds meer echt kon en ging kiezen voor mezelf, kwam daar verandering in. Het leven begon meer kleur en vorm te krijgen en er vielen allerlei dingen op zijn plek. Ik durfde stappen te zetten, die ik zelf wilde zetten, door angsten en onzekerheden niet meer uit de weg te gaan.